6 Kasım'da almayı hayal edebileceğim bir hediye değildi, bu. Teşekkür ederim, arkadaşım.🫂 Videoda gördüğünüz çocuk, elime doğmuş çocuklardan biri. Kardeşleriyle birlikte henüz annelerini emdikleri aylarda annenin çığlıkları duymazdan gelinerek barınak aracına alındılar. O annenin aracın etrafında ağlayarak nasıl dört döndüğünü görmenizi çok isterdim. Neyi, neden yaptığımızın ispatı gibi... Şükür ki, evde olduğum bir gündü. Müdahale edip araçtan aldık çocukları. Bir süre daha anneleri, dostları ve bizimle birlikte yaşamaya devam ettiler. Bir gün, önce kardeşleri kaybıldu. Bulamadım... Kardeşlerden sadece bu çocuk kaldı geriye.
Kısa süreli bir şehir dışı seyahatimden döndüğümde mantar ve egzama sebebiyle yoğun olarak çene altında ve tüm vücudunda yaralarla çıktı karşıma. Tedavisine başladık. Toparlamak üzereydik ki, bir sabah bakımını yapmak üzere çıktığımda yoktu. Bir daha bulamadım.
Geçen aylarda, dernekten biri bir yerde uyuzlu bir köpek gördüğünü söyledi; ona ilaç vermemi rica etti. (Doğup büyüdüğü yerden oldukça uzak bir yerde...) İlacı aldım, gittim. Gözüm dolu verdim ilacı. Kalbimde boşluğu hep vardı. Kaybolan, giden tüm dostlarım gibi. İki yıl sonra tanıdı beni. Tanıdım... Galerimde yavruyken çekilmiş fotoğraflarını buldum. (Depolama alanım bu yüzden iflas etti.) O gün, çok uzun zaman sonra mutluluktan ağladım. 😇
Şimdi, bu hikâyeyi hiç bilmeyen bir arkadaşım, 'biriyle tanıştım ve bir video çektim, sana göndermek için...' diye, gönderdi, bu videoyu.
Çiçeğim, seni çok seviyorum. Hep güvende olasın. Kim size nasıl davranıyorsa hayat onlara öyle davransın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder