KATLİAM YASASINA HAYIR - 6 EKİM BULUŞMASI

 Simten Coşar'ın Konuşması (Çanakkale Morpati Derneği Üyesi)

Çanakkale’ye Gelibolu’dan 2023 Mayıs sonunda taşındım. Bir sitedeyim. Yerleşmeye çalışıyorum. Arabadan bir şeyleri sürekli eve taşırken, sonradan Çanakkale Morpati Derneğinden arkadaşların İhtiyar Heyeti olarak adlandırdıkları güzel gruptan alacalı köpeğin çöp kovasının altına doğru şefkatle yönlendirdiği bu yavruyu farkettim. Buralarda kimseyi tanımıyordum, henüz. Bir veteriner kliniğini biliyordum; ama bu yavruyla neyi, nasıl yapmanın doğru olduğu konusunda bilgim yoktu; emin değildim. Bir sene yaşadığım Gelibolu’da Çanakkale Morpati Derneği’nin Facebook sayfasını ve Instagram hesabını takipteydim. Arada ‘gıcık’ addedilebilecek notlar düşüyordum 

Yine Facebook sayfalarına yazdım. Ve ne şanslıyım; doğru yere yazmışım. Yarım saat geçmeden genç bir kadın geldi; destek olmaya. Daha sonra, yuvalanana kadar sponsorunun  tercih ettiği Belkız/Balkız ismiyle ilişkileneceğimiz Belkız’la o gün yakınlaşamadık ama…

 

O gün, Dilek’le Belkız’ı bulamadık. Ama inşaattaki container’ların altından Işıl ve Arzu’m’u çıkardık. Daha doğrusu, container’ların altına giren Dilek çıkardı. O gün ilk açık bulduğumuz kliniğe gittik. Epey zorlandık, maddi olarak. Sonrasında hep güvendiğimiz, sokak hayvanı dostu kliniklerle devam ettik – buradan Vegapet’e ve Dr. Zoo’ya selam edelim. 

 

Çanakkale Morpati’nin kulübelerinden birinde yaşıyorlardı. Önce Dilek ve ben, sonra Hilal ve Aylin’in eklenmesiyle dört koruyucu anne ve iki sponsorumuzla elimizden geldiğince bakımlarını sağlamaya çalışıyorduk ki … Bir gün önce Işıl’ın, sonra Arzu’m’un bizi korkutan rahatsızlanmalarıyla soluğu önce Dr. Zoo’da aldık. Sonra Vegapet’e geçtik. Bu geçişler iki kliniğin çalışma saatleri ve yatar hasta kapasitesiyle ilgiliydi. O günden İzmir’de kalıcı yuvalarına geçene kadar Işıl ve Arzu’m’un doktorları aynı kaldı. Zor bir hastalığı güvenli ellerde atlattılar.

 

 

Sokak hayvanları kent hayatının hızlı akışında durup bakmamızı, farkında olmadan geçiverdiğimiz güzelliği, sevgiyi, şefkati hissetmemizi sağlar. Bu kızlar da bize bunu yaşattı. Müteşekkirim, müteşekkiriz.

 

Şu anda İzmir’de çok güzel bir bahçede, onları çok seven bir insanla birlikte yaşıyorlar. Mutlular. Koruyucu annelerden Aylin buldu, kalıcı yuvalarını, Hilal ve Simten İzmir’e taşıdılar. Bu ve bundan sonraki fotoğraflar yolculuk öncesi ve İzmir’deki yaşamlarından. Onları çok özlüyoruz; emin ellerde oldukları için çok mutluyuz.

 

Belkız’ı Işıl ve Arzu’m’dan epey sonra bulduk. Onun sponsoru da ‘Balkız/Belkız’ olarak çağırmak istedi. Biz de yuvalanana kadar öyle yaptık. Hoş, gönlümüzde hâlâ Belkız Karşılaştığımızda gözleri kötü durumdaydı. Doktorumuz, yüzde 40 iyileşme olasılığından bahsetti. Belkız iyileşti; artık görüyor ve kalıcı yuvasında çok mutlu. Takipteyiz. 

 

Zor bir Aralık akşamıydı. Çok ateşliydim; Hilal aradı; gece 01.00 civarı; Işıl ve Arzu’m'u barınaktan insanların almaya geldiklerini söyledi. Anlam veremedim. Bunca sevecen iki köpeği barınak niye alsın? Hemen çıktım. Dernekten diğer arkadaşlar da yaşadıkları yerdeydiler. Işıl barınak arabasına alınmıştı. Ortada veteriner hekim yoktu. Arzu’m’u göremedik. Görevliler ona uyuşturucu iğne yapmadıklarını söylediler. Görevliler gittikten sonra Arzu’m’u baygın bir halde karda yatarken bulduk. Neyse ki, bulduk. Kimseye zararı olmayan bu gencecik kızı hipotermiden kaybedebilirdik. Ama ne oldu? Haklının mutlu olduğu bir ertesi gün oldu. Işıl’ı ertesi gün çıkarttık. Buradan buna vesile olanlara, bizden desteğini esirgemeyenlere bin teşekkür.

 

Koruyucu annelerden Aylin, Işıl ve Arzu’m’a İzmir’de güzelim bahçeli bir yuva buldu. Hilal ve Simten İzmir yoluna onlarla çıktılar. Artık oradalar; çok şefkatli bir insanın bakımında mutlu yaşıyorlar. Düzenli olarak haberlerini alıyoruz. Bundan sonraki fotoğraflar İzmir yolu öncesi ve İzmir’deki yaşamdan… Dilek İzmir yoluna gelemedi; çünkü birazdan göreceğimiz iki dünya güzeliyle ilgilenmesi gerekiyordu.

 

Artık rahatız, hep iletişimdeyiz.

 

Onlar mutlular, biz mutluyuz.

Potê’yle Bursa’da Patisev yaşamalanında karşılaştık. Sokurdana sokurdana geziniyordu. Birden fazla nedenle ona yöneldim. O yıl Gelibolu’da yaşıyordum. Potê 14 Nisan 2022’de eve girdi; bir daha çıkmamak üzere. Kendisi nev-i şahsına münhasır bir arkadaş. Canı sıkkın, reaktif. Diğer varlıklarla tanışması hafif dişlemeyle oluyor. Sonrası şefkat doluyor. Oğlumuz artık neredeyse üç yaşında - doldurmasına üç ay kaldı. Ve reaktif davranışları her gün gözle görülür şekilde azalıyor. Potê bana öğretti: Sabırla güven verirsen en zor varlık bile olsa dostluk kurulur.

Işıl ve Arzu’m'la taşındığım sitenin yanındaki inşaatta karşılaşmıştık. Bundan yaklaşık bir ay sonra inşaattaki bekçi bana ulaştı. Gece bekçisinin asansör boşluğuna düşmekten son anda kurtardığı bir yavru köpekten bahsetti. Her zamanki gibi yine derneği aradım. Ama arkadaşlar devlet hastanesinin oralarda zehirlenen köpeklerle ilgili koşturuyorlardı. Milo’yla kliniğe gittik. Sonra eve. Potê kabul etti; Milo aramıza katıldı. İyi ki öyle oldu.

Bugün Potê ve Milo’yla birlikte hep gülümseyebildiğim bir hayatım var. Onlar ve sokaktaki arkadaşlarıyla birlkte. Tavsiye ederim.